Režija: Lucio Fulci
Uloge: Catriona MacColl, Paolo Malco, Ania Pieroni
Više o filmu: http://www.imdb.com/title/tt0082966/
Trailer: http://www.youtube.com/watch?v=zbIiJeCpCgY
Pogledajte još: The Black Cat (1981)
The House by the Cemetery je horor film poznatog italijanskor režisera Lucio Fulcia, kojeg mnogi nazivaju Godfather of Gore. Snimljen iste godine kao i The Black Cat, koji je opisan na ovom stranicama, i čini trećeg člana neoficijelne trilogije, što nikako ne znači da se ne može pogledati i ako nikada niste čuli za City of the Living Dead ili The Beyond, prva dva filma u seriji Gates of Hell.
Tročlana porodica (suprug Norman, supruga Lucy i dečak Bob) se seli iz Njujorka u Boston, u kuću pored groblja u kojoj je do nedavno živeo Normanov bivši kolega koji je izvršio samoubistvo nakon što je ubio svoju ljubavnicu. U trenutku pakovanja stvari Bob gleda fotografiju kuće u koju se sele i vidi nepoznatu devojčicu na prozoru koja ga upozorava da ne dolazi. Roditelji, naravno, ništa ne vide a devojčica se Bobu pojavljuje/priviđa i nakon dolaska u Boston. Po dolasku u zapuštenu kuću porodica otkriva zakovana vrata što vode u podrum a nešto kasnije upoznaju i bebisiterku. Većinu vremena Norman provodi van kuće gde saznaje da je pokojni kolega vršio neka istraživanja u kući a u vezi sa misterioznim nestancima osoba u okolini.
Pronalaženje koleginih uznemirujućih audio kaseta koincidira sa misterioznim zvucima koji se noću čuju u kući i koji najviše dolaze iz zakovanog podruma. Podrum krije šokantnu i morbidnu tajnu o svim događajima koji su prethodili njihovom dolasku kao i onim nakon toga. S tim u vezi film se može podeliti na dve polovine, prvu u kojoj je dominantnija atmosfera u kompletu sa zastrašujućim zvukovima i druga polovina u kojoj su izraženiji gore efekti. Specijalni efekti su dosta kvalitetni, pogotovo za ono vreme, a film poseduje dosta krvavih scena, scena ubijanja i klanja, odsečenih glava i još koječega. Dosta od ovog možete pogledati u podužem traileru, a kvalitet i krvavost efekata je dokazana time što je svojevremeno film bio na listi cenzurisanih fimova u UK. Kompletna necenzurisana verzija filma se pojavila se tek 2009. godine, skoro tri decenije nakon njegovog snimanja.
Osim vrlo upečatljivih scena pomenutih u pasusu iznad, film ima još nekih karakteristika. Prvenstveno, tu je izuzetno kvalitetna sentimentalna muzika koja ceo ugođaj podiže na viši nivo, kao i u The Crnoj Mački uostalom. Sličnosti atmosfere i režije ova dva filma su evidentne, i dalje ima dosta kadrova zumiranih očiju likova, i kamera se dosta usredsređuje na „dvoboje“ pogledima, nešto što odavno ne viđamo u horor filmovima. Atmosfera u filmu je dovoljno jeziva da film ostane u sećanju ali i da se zažali zbog toga što se takvi horori više ne snimaju. Mane filma se, osim standardnih nelogičnosti i rupa u priči, sastoje od povremeno slabije glume i od sinhronizacije likova, što je ubedljivo najveća mana filma. Usled engleske sinhronizacije italijanskih glumaca došlo se do toga da većina njih zvuči korektno ali onaj ko je dao glas Bobu toliko odudara svojim iritirajućim glasom da je zbilja neverovatno kako nije angažovan neko drugi.
Za sve ljubitelje klasičnih horora, posebno italijanske škole, preporučujem da pogledaju The House by the Cemetery ukoliko to do sada nisu učinili. U pitanju je jedan izuzetan horor film izuzetnog horor režisera i scenariste, što je samo po sebi dovoljna preporuka.
0 comments:
Post a Comment